“સૂર્ય દીસે પરદેશી સાવરિયો!”

હર એક સંધ્યાએ,
અત્યંત સરળતાથી,
હળવી મૃદુતાથી,
વાદળો માંહેથી,
ક્ષિતિજે સરકીને,
શાંત ગિરી કંદ્રાને વહાલથી ચૂમી!
તોફાની સાગરને હળવેથી પંપાળી!
વિહ્વલ અવનીને વહાલથી આલિંગી!
પ્રભાતે નવી ઉષ્મા ભરી ઉદિત થવાને,
આથમતો સૂર્ય!
આજ શાને મુજને દીસે એવો,
જાણે હોય કોઈ પરદેશી સાવરિયો!
વહેલો પાછો વળીશ કહીને,
વિદાય લેતો વાલમિયો!
સુર્યાસ્તનો સમો દીસે એવો,
હોય જાણે વિદાયનો ટાણો!
કુટુંબીઓ સંગે જુદાઈ પહેલાનો,
મધુર મિલનનો ગાળો!

પારૂ કૃષ્ણકાંત “પિયુની”
૩૦.૯.૨૦૧૧